وبلاگ

سال 1354 است. کارمندان مرد کت و شلوار پوشیده با کراوات و کارمندان زن هم با وضعیت مربوط به پوشش در آن سال‌ها پشت میزهایشان در حال انجام کار هستند. مردجوانی با سبیل مشکی نازکی پشت لب هم زمان با سیگار کشیدن در حال نوشتن مطلبی است. روی میزش تلنباری از کاغذ و صفحات روزنامه و مجلات است. کمی آن طرف‌تر مرد جوان دیگری با موهای فرفری و اندامی نحیف وکوچک سرش در کتابی با موضوع برابری در حکومت‌های کارگری است، کتاب را طوری استتار کرده که کسی جلد و عنوان آن را نبیند...

      پدر سه حرف است امّا موسم آن با هر زبانی، درمانده می‌شویم. نه واژه ­ای درخور می‌یابیم و نه عبارت و بیان و تعریفی که گنجایش و ظرفیت این واژه­ی مقدّس را داشته باشد. وقتی که زبان قادر به معرفی این مادر مذکر نیست، چگونه می‌توان او را در زمان محدود کرد، آن هم در یک روز، روز پدر! این تقسیمات زبانی و زمانی، تنها زنگ موقت ساعتی است که ما را از خوابِ زمان و ناتوانی زبان بیدار می‌کند و می‌گوید اگر هزاره‌های پیاپی برای تکریم مادر کم است، به راستی قرن‌های پیاپی نیز برای ستایش پدر جوابگو نیست. امّا از آن­جا که همه چیز در این جهان فانی، فانی مطلق است، پس آدمی و زمان و زبان نیز زوال‌پذیر است. به دلیل همین محدودیت‌ها مجبوریم به تقویم رجوع کنیم، تا به یاد آوریم چرا خِرد تاریخی تلاش می‌کند میان خصایل معرفتی مولا علی و مخلوقِ خلّاقی به نام پدر، مشابهت ایجاد کند؟

شرحِ قصیده­ی درد، نزدِ اوست که خود شفاشناسِ ایامِ فراق و امید و تغزل است. او بزرگ است به قَدرِ احترام و احترامِ قدری که به قیمت نیاید. عیارِ عاشقی همین است به ترازوی تشخص که نام­اش زینتِ زندگی است.

نوشتن؛ این شوق دیرینه و بی پایان در من امروز سکوت می خواهد و سکون. واج به واج، حرف به حرف و جمله به جمله می خواهند تا همیشه برای نگفتن از این اندوه خاموش بمانند که زندگی دیگر برایم شور ندارد، شعر از کلام رفته و شعوری در جان واژه ها برای بیان این حسرت­ نمانده وقتی نمی توانم از "او" بگویم، نمی توانم او را مفرد شخصی غایب خطاب کنم، وقتی تمام عمر برای دوستدارانت مخاطبی بی همتا بوده ای و همیشه مردم این سرزمین تنها مخاطبان تو بودند، حتی تمام این چند سالی که تو را ندیدیم، حضور داشتی، حالا هم ردّ حضورت را بر زندگی­مان می بینیم. می بینیم که بودنت بر ایران و ایرانی، بر شعر و موسیقی، بر زندگی ما می ماند یعنی می مانی!